Iteroparyczność vs. semelparyczność

Iteroparyczność vs. semelparyczność

Rozmnażanie jest bardzo ważnym procesem, gdyż dzięki niemu organizmy są w stanie zapewnić trwałość gatunku. Niektóre organizmy przystępują do rozrodu kilka razy w życiu, istnieją też takie gatunki u których reprodukcja zachodzi tylko raz w życiu tuż przed śmiercią.

Gatunek iteroparyczny
Przedstawiciele tego gatunku przystępują do rozrodu kilka razy w życiu. Nazwa iteroparyczny pochodzi z łaciny (itero - powtarzać, pario - płodzić). Przykładami gatunków iteroparycznych są: człowiek, wiele drzew, jaszczurki. W przypadku roślin, stosuje się nazwę "roślina polikarpiczna" czyli kwitnąca i wydająca nasiona kilka razy w ciągu swojego życia.

Gatunek semelparyczny
Przedstawiciele tego gatunku przystępują do rozrodu tylko raz w życiu. Nazwa pochodzi od łacińskiego "semel" oznaczającego "raz" i od "pario", czyli "płodzić". Reprodukcja tego typu określana jest także często mianem "big bang", ze względu na ogromny wysiłek reprodukcyjny potrzebny do wydania na świat potomstwa. Przykładami gatunków semelparycznych są: łososie, bambus, agawa, stynka, gromadnik, u wielu gatunków motyli i jętek. W przypadku roślin stosuje się też nazwę "roślina monokarpiczna" (hapaksant), która zakwita raz w życiu, a potem zamiera.

 Przyczyny - "dylematy" organizmów związane z kosztami reprodukcji.
1. Jeśli śmiertelność jest duża, wtedy semelparyczność jest faworyzowana, bo pozwala na zmaksymalizowanie sukcesu reprodukcyjnego organizmu poprzez wydanie maksymalnej liczby potomstwa.
Przykład u roślin:
Jeśli śmiertelność jest duża - wynosi np. 70%, to wtedy iteroparyczność nie przynosi dużego zysku, gdyż produkowanych jest niewiele nasion, podczas gdy decydując się na przeznaczenie wszystkich zasobów i jednorazową reprodukcję dany organizm zwiększa swój sukces reprodukcyjny przez produkcję maksymalnie dużej liczby nasion (lepiej dostosowuje się do panujących warunków). W przypadku niskiej śmiertelności iteroparyczność jest korzystniejsza z punktu widzenia zysku reprodukcyjnego.
2. Jeśli przeżywalność dorosłych osobników jest zmienna, wtedy dobór naturalny faworyzuje iteroparyczność.

Semelparycznośc vs. iteroparyczność a strategia rozrodu.
Gatunki semelparyczne cechuje strategia rozwoju typu r, która charakteryzuje się wydawaniem na świat licznego potomstwa, ale też dużą umieralnością wśród młodych osobników.

Gatunki iteroparyczne cechuje stategia rozwoju typu K; osobniki wydają na świat mało liczne potomstwo, którym się opiekują. 
 
Znalezione obrazy dla zapytania strategia rozrodcza r 
źródło:http://biologia.opracowania.pl/cechy_populacji/struktura_wiekowa/
Bardzo proszę o komentarze i subskrypcję.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Czy wiesz, że...?

Obraz
Czy wiesz, że w czasie dojrzewania megakariocytów dochodzi do endomitozy?  źródło: http://www.sciencedirect.com/topics/page/Megakaryocyte   Endomitoza to proces, w którym dochodzi do podwojenia materiału genetycznego w komórce, ale procesowi temu nie towarzyszy zanik błony jądrowej i podział jądra. Prowadzi to do zwielokrotnienia liczby chromosomów w jądrze i dana komórka staje się poliploidalna. Zjawisko to zachodzi w przypadku dojrzewania megakariocytów. Płytki krwi (trombocyty) to nic innego jak fragmenty cytoplazmy megakariocytów. Jądra megakariocytów mogą zawierać aż 32 a nawet 64 kopie materiału genetycznego (czyli są poliploidalne - 32n lub 64n). Megakariocyty powstają w wyniku tzw. trombocytopoezy najpierw z komórek macierzystych megakariocytów (CFU-Mk) , które następnie dzielą się (2-5 razy) pod wpływem interleukiny 3 (IL-3) i czynnika wzrostowego granulocytów i monocytów (CSF-GM). Powstające promegakarioblasty nie dzielą się mitotycznie, ale już na tym
Czytaj więcej

Hipoteza upośledzenia

Obraz
Hipoteza upośledzenia tłumaczy, dlaczego samiec pawia ma długi ogon Hipoteza upośledzenia została sformułowana przez Amotza Zahaviego w 1975 roku. Według niej samiec, który posiada jakieś upośledzenia, np. w postaci długiego ogona, jest znacznie lepszym partnerem ze względu na posiadane przez siebie geny. Wysokie koszty reprodukcyjne samic i wolne tempo ich rozrodu powodują, że samice stały się zasobem, o który samce są w stanie rywalizować. Długi, piękny ogon przeszkadza samcowi w normalnym życiu, jednakże jest chętniej odbierany przez samice, które myślą, że skoro samiec znosi te obciążenia, musi być nadzwyczajnie dobry. Poza tym synowie, którzy posiadają tego ojca, mogą odziedziczyć po nim pożądane geny, przez co same osiągną większy sukces reprodukcyjny (zgodnie z teorią "atrakcyjnych synów" ).  Wkrótce postaram się opisać doświadczenie Malte Anderssona z wdówkami z 1982 roku. Przedstawię wam wyniki jego eksperymentu, które dowodzą, że doczepiając sztuczny o
Czytaj więcej