Hipoteza upośledzenia

Hipoteza upośledzenia tłumaczy, dlaczego samiec pawia ma długi ogon

Hipoteza upośledzenia została sformułowana przez Amotza Zahaviego w 1975 roku. Według niej samiec, który posiada jakieś upośledzenia, np. w postaci długiego ogona, jest znacznie lepszym partnerem ze względu na posiadane przez siebie geny. Wysokie koszty reprodukcyjne samic i wolne tempo ich rozrodu powodują, że samice stały się zasobem, o który samce są w stanie rywalizować. Długi, piękny ogon przeszkadza samcowi w normalnym życiu, jednakże jest chętniej odbierany przez samice, które myślą, że skoro samiec znosi te obciążenia, musi być nadzwyczajnie dobry. Poza tym synowie, którzy posiadają tego ojca, mogą odziedziczyć po nim pożądane geny, przez co same osiągną większy sukces reprodukcyjny (zgodnie z teorią "atrakcyjnych synów"). 

Wkrótce postaram się opisać doświadczenie Malte Anderssona z wdówkami z 1982 roku. Przedstawię wam wyniki jego eksperymentu, które dowodzą, że doczepiając sztuczny ogon samcu, można zwiększyć jego sukces reprodukcyjny.